We zeilen 500 mijl ten westen van Madeira en Moeder Natuur laat zich van haar zachte kant zien. De wind niet meer dan een lichte koelte, met hier en daar een wolk aan de anders strak blauwe hemel. Van de woeste oceaan is geen spoor meer te bekennen en zo zijn de dagen van het zware afzien alleen nog een vage herinnering. Al zorgt het plaatselijke natuur geweld, de beruchte squalls, nog voor het gereduceerde zeiloppervlak. De wind zal alleen nog maar afzwakken tot ze dinsdag draait en weer aanwakkert. Dan mogen we genieten van een bakstag windje. Condities waar schip en bemanning het beste op gaan. Iets wat wispelturig zijn ze wel, die zeezeilers. In huidige condities wensen de heren niets anders dan een koers aan de wind. De enige koers waar de afgezwakte wind de zeilen nog vol houd. Onze Charlie aan het roer waar hij excelleert in het omzetten van elke zucht wind in snelheid en zo verdwijnt mijl achter mijl zorgeloos in ons kielzog. D & J
Na drieënhalf jaar op zee was daar ineens dat moment: de haven van Zeewolde, de kade vol mensen en het geluid van applaus en gejuich dat over het water rolde. Wat een thuiskomst! Ruim 120 man stonden ons op te wachten; familie, vrienden, buren, bekenden van vroeger en zeilvrienden van onderweg. Er was muziek, vuurwerk, tranen en vooral: heel veel warmte. We hadden het ons niet mooier kunnen wensen. Eerlijk geven we toe dat we wel iets wat overprikkeld waren. We willen iedereen die er was, en iedereen die op afstand heeft meegeleefd, enorm bedanken. Jullie waren er niet alleen bij de aankomst, maar eigenlijk de hele reis door. Via berichtjes, reacties en goede wensen. Soms gelezen op een eilandje midden in de Stille Oceaan, soms onder de skyline van een heuse metropool, maar altijd met veel plezier, omdat het een stukje van thuis mee aan boord bracht. En nu zijn we dus weer écht thuis. Dat klinkt simpel, maar eerlijk is eerlijk: het is best even wennen. Na jaren leven met de wind, ...
Reacties
Een reactie posten