Doorgaan naar hoofdcontent

Road trip - Daan in Australie

08/11/2024


Hippies, als je aan Byron bay denk je aan hippies. Er zijn een aantal hostels in Byron bay. Een daarvan staat bekent als het hippie hostel Art factory. De rest leek allemaal wat meer op een normaal hostel. Ik besloot naar het hippie hostel te gaan. Hoe is dit nou om met allemaal hippies om te gaan? Eigenlijk echt super leuk. Iedereen zo chill en vrolijk. S’avonds gaan er mensen muziek maken overdag wordt er volleybal gespeeld en tot diep in de nacht drugs gebruikt. Het was echt bijzonder dat ik om 3 uur s’nachts terug kwam van de kroeg om de meeste hippies daar nog steeds te zien zitten met hun party poedertjes als ik het zo mag noemen. Niks voor mij maar een praatje en lekker ouwehoeren kan ik wel. Dus het feestje ging mooi door na 3 uur. 


Het was wel elke dag vroeg op staan om te gaan surfen. Het strand was ongeveer 20 minuten lopen. Dat is best wel een dingetje met een surfboard. Gelukkig heb ik een boardbag en maakt dit  het tillen een stuk gemakkelijker. De surf was nog steeds niet fantastisch. Er staat zoveel wind elke keer dat het geen goede condities zijn. Toch besloot ik elke keer wel om te gaan. Het blijft een goede workout. Naast het surfen is er ook gehiked naar de beroemde vuurtoren. Wat een prachtplaatje is dat. Je krijgt uitzicht op de andere kant van de baai en alle golven die met een geweld tegen de rotsen aan komen. Er zijn aardig wat mensen die zich verkeken hebben op de ruk winden hier. We hebben wel 23 hoedjes geteld op de berg. Toch zonde van de natuur en al die mooie petten. 


De roadtrip, op de een na laatste dag kreeg ik een berichtje in een backpackers app “Does someone like to join on a roadtrip to Sydney” Dat sprak mij erg aan. Wel betekende dit dat ik afscheid moet nemen van Byron en dat wou ik eigenlijk niet. Toch besloot ik om een berichtje te sturen en met succes. Het bleek een roadtrip te zijn met een Nederlandse jongen en een Duits meisje. Het contact had ik met Anna het duitse meisje. We besloten s’avonds in de beroemde piano bar even kennis te maken. In deze bar spelen ze elke dag van 08:00 tot 00:00 live muziek op de piano. Je vult dan een briefje in met een verzoek nummer. Die zoeken zij dan even op en performen dat voor het publiek. Dit was en bleef de beste bar van heel Australië. Wat een top sfeer. De ontmoeting met Anna ging goed misschien komt dat ook wel omdat er een borrel in zat. Het enige probleem nu nog was mijn surfboard. Die kon helaas niet mee. Ik besloot hem dus te verkopen nog geen 10 minuten later had ik al een afspraak staan voor de volgende morgen en met succes want de meneer wou het surfboard graag kopen. Erg jammer want ik was er nog steeds zo blij mee. Wel heb ik er meer geld voor terug gekregen dan dat ik hem heb gekocht. Dat maakte het verlies een stukje makkelijker. 


Die zelfde dag begon de roadtrip naar Sydney. Het plan? Tja die was er niet echt. We wouden in ieder geval onder weg stoppen en er een paar dagen over doen. De eerste stop was Arrawarra een super klein dorpje waar alleen gesurfd wordt. Wat zat ik mezelf op te vreten toen ik zag dat er hier geen wind was, maar wel goede golven. Had ik hier zelf heen moeten komen met mijn plank? Het is er nooit van gekomen helaas. De tweede stop was emerald beach. Hier is een coast walk van ongeveer 2 uur die je naar een vuurtoren brengt. Tijdens de wandeling wordt je overspoeld  door kangaroos. Je kan letterlijk naast ze gaan zitten. Sommige zijn klein de mannetjes zijn groot en showen hun biceps, andere leven nog in de buidel van moeders. Wat ze allemaal gemeen hebben dat ze overal hun uitwerpselen achter laten. Overal waar je keek lag het je moest er dus ook doorheen slalommen had geen zin. Overbodige moeite zou dat zijn geweest. Na de mooie wandeling was het nog een klein half uurtje rijden naar Coffs Harbour waar ik voor het gezelschap een sate curry heb gemaakt. Daarna zijn we de kroeg in gedoken.


De volgende dag was er eigenlijk weer geen plan, maar wat Anna en mij wel erg verraste was de opmerking van Martijn. Die trouwens uit Lunteren komt. Lekker dichtbij ik denk dat ik niemand ben tegen gekomen in 2,5 jaar reizen die dichterbij dan Lunteren van mij woonde. Verder kennende ik Martijn niet. Hij gaf aan dat die vanavond in Sydney wou aan komen. Maar? Hoezo? En waarom dan? We zouden er toch een paar dagen over doen. Blijkbaar vond die het gezelschap niet leuk genoeg. Of had die haast om het Opera house te zien. Precies weten we niet waarom die dat opeens wauw. Ik was het er helemaal niet mee eens en besloot aan te geven dat ik in Newcastle uitstap. Dan zou ik daar een nachtje overnachten en de volgende dag naar Sydney gaan. De trein van Sydney naar Newcastle was goed te betalen. 5 euro voor 3 uurtjes nog goedkoper dan met de auto rijden. 


Was de roadtrip uiteindelijk geslaagd helaas niet. Het had zoveel leuker kunnen zijn als het de groep dynamiek wel klopte. Helaas weet je dit niet van te voren en ben ik wel op een redelijk goedkopen wijze naar Sydney gereisd. In Sydney kom ik er pas achter hoe duur overnachten echt is in Australië.


Daan





Reacties

Populaire posts van deze blog

Thuis. Echt thuis...

Na drieënhalf jaar op zee was daar ineens dat moment: de haven van Zeewolde, de kade vol mensen en het geluid van applaus en gejuich dat over het water rolde. Wat een thuiskomst! Ruim 120 man stonden ons op te wachten; familie, vrienden, buren, bekenden van vroeger en zeilvrienden van onderweg. Er was muziek, vuurwerk, tranen en vooral: heel veel warmte. We hadden het ons niet mooier kunnen wensen. Eerlijk geven we toe dat we wel iets wat overprikkeld waren.  We willen iedereen die er was, en iedereen die op afstand heeft meegeleefd, enorm bedanken. Jullie waren er niet alleen bij de aankomst, maar eigenlijk de hele reis door. Via berichtjes, reacties en goede wensen. Soms gelezen op een eilandje midden in de Stille Oceaan, soms onder de skyline van een heuse metropool, maar altijd met veel plezier, omdat het een stukje van thuis mee aan boord bracht. En nu zijn we dus weer écht thuis. Dat klinkt simpel, maar eerlijk is eerlijk: het is best even wennen. Na jaren leven met de wind, ...

Challenger komt thuis!

  Na ruim 36.000 zeemijlen, 22 landen en een volledige rondje om de wereld, zeilt  Challenger  op zaterdag 25 oktober rond 14:00 uur Zeewolde weer binnen.  Wat ooit een plan was is nu een onvergetelijke ervaring. Drie jaar lang hebben we genoten, oceanen overgestoken, stormen uitgezeten, nieuwe vrienden gemaakt, onderdelen in de vreemdste uithoeken van de wereld opgescharreld en ontdekt dat er altijd nóg een schroefje los kan zitten. En nu… varen we de laatste mijlen naar huis. ⚓️ Het voelt dubbel: blij dat we bijna zijn, maar ook een beetje melancholisch dat dit hoofdstuk van onze wereldreis bijna voorbij is. Wees welkom en kom naar de haven van Zeewolde om ons welkom te heten, een hand te geven of gewoon even te zwaaien terwijl  Challenger  haar laatste meters van de wereldreis zeilt. 🗓 zaterdag 25 oktober 🕑 Rond 14:00 uur 📍 aanloophaven Zeewolde Een extra groot dankjewel aan iedereen die deze reis mogelijk maakte: Aan de mensen die onderdelen opstuurd...

Boot weer klaar om te zeilen & een boot tour

Het zeil zat weer op de giek, de latten erin, de reeflijnen vast en zo was dit klusje ook weer gedaan. Even hijsen zat er niet in. Hier was te veel wind voor.  In de supermarkt kochten we ons verse fruit en groenten. Daarnaast nog wat kleine aanvullingen voor de borrelplak en wat brood.  Na de lunch stond de ontdekking van red island op het programma. Annelies had hier namelijk meerdere bootjes die kant op zien gaan en zo waren we best nieuwsgierig wat hier te beleven is. We besloten dit pas einde middag te doen omdat het echt veel te warm was. Zo vlogen we einde middag in onze oude dinghy naar het eiland. Hier kwamen we helaas tot de conclusie dat landen met onze dinghy niet kon. Overal rotsen en door de mangrove misschien ook wel krokodillen. Zo bleven we lekker in het bootje en deden we onze tour vanuit het bootje. Zonder inspanning van deze bijzondere natuur genieten.. eigenlijk win win dus.  Het bijzonderste waren de giga termiet hopen voor de rest leek het eiland ni...