Vandaag begon de dag met een simpel en snel ontbijtje in ons huisje: wat fruit, yoghurt en getoast brood. Geen tijd voor culinaire hoogstandjes, want om 07:30 stond de taxi voor de deur. We hadden nog nét genoeg tijd om de tafel af te ruimen, de afwas te doen, en in alle chaos de laatste spullen in onze tassen te proppen. Bij de auto maakten onze chauffeur nog snel een groepsfoto. Niet voor een leuk aandenken, maar geheel praktisch: onze gids op Nusa Penida zou ons straks aan de hand van deze foto herkennen. dat hebben ze slim bedacht, toch?
Na een ritje van tien minuten kwamen we aan bij de snelbootterminal. Hier werden we naar een lokaal restaurantje gebracht om onze bootkaartjes op te halen. Het leek wel een georganiseerde volksverhuizing. Eenmaal compleet, volgden we een man met een vlaggetje richting de boot. Het voelde even alsof we bij een All-Inclusive Disney-tour hoorden, maar dan zonder de Mickey Mouse-oren.
De bootrit begon… onorthodox. Nog voor we de haven uit waren, vielen de motoren stil. Twee keer zelfs. Maar de derde keer bleek scheepsrecht, en met een gladde zee en tientallen boten die samen een soort ochtendspits op het water vormden, haalden we gelukkig veilig de overkant. De boot was trouwens absoluut niet gemaakt voor lange westerse benen. Knieën tegen de stoel, iedereen in een onmogelijke yoga-pose. Gelukkig duurde het niet al te lang.
Oma bleek een sprinter. Zodra we aankwamen, stormde ze als eerste van ons de boot en had ze al een halve pier achter zich liggen voordat wij überhaupt opgestaan waren. Bij het einde van de pier werden we opgevangen door onze gids, die ons dankzij de groepsfoto meteen herkende.
De eerste stop: een snorkeltocht. Vol goede moed stapten we aan boord van onze snorkelboot, die ons naar Manta Bay bracht. Dit is dé plek waar mantaroggen vaak gespot worden, maar ook berucht vanwege de ruige zee. En dat hebben we geweten. Het voelde alsof we in een gigantische wasmachine terechtkwamen. Flinke golven, kotsende medepassagiers en een mede snorkelaar die in paniek raakte. Oma bleef wijselijk op de boot met Helma, en Thom voegde zich daar kota misselijk bij. Geen mantaroggen, maar wel veel avontuur. Tijd voor de volgende baai!
Gelukkig was de tweede stop rustiger. Hier waagde oma zich voor het eerst aan snorkelen, en hoewel ze even water hapte, genoot ze uiteindelijk volop van de onderwaterwereld. De laatste snorkelplek was nóg beter: vlak water, kleurrijk koraal en Nemo (ja, die hebben we gespot!). Oma bleek inmiddels een ware snorkelkoningin en had het trucje helemaal onder de knie. Iedereen blij, en dankzij onze kortingskoning ook weer alles vastgelegd met de GoPro.
Terug aan wal sprongen we in de auto met onze gids. Lunchtijd! Bij een lokaal restaurantje aten we onze maagjes vol aan een buffet, en dat was nodig, want wat daarna kwam… laten we zeggen dat de wegen op Nusa Penida een avontuur op zich zijn. Gaten, smalle weggetjes en bochten waar zelfs een ervaren rally coureur zenuwachtig van zou worden. Onze eerste stop was Broken Beach en Angel’s Billabong. Helaas moest oma, door een iets te fanatieke afsprong van de snorkel boot op het strand, deze keer afhaken vanwege een zeer been. Helma bleef bij haar, terwijl de rest het landschap en de uitzichten fotografeerde. Daan vloog zelfs nog even zijn drone voor een paar epische shots.
Op naar de volgende locatie: Kelingking Beach, ook wel bekend van de beroemde T-Rex-rots. Deze plek is echt een plaatje. Helaas was het wederom een stevige wandeling, dus bleven Jeroen en oma achter terwijl de rest genoot van de uitzichten en de nieuwsgierige aapjes.
Onze chauffeur, waarschijnlijk bezorgd over oma, voegde nog een extra stop toe: een uitkijkpunt waar je zonder veel lopen de kliffen kon bewonderen. Helma vond deze stijle klif, zonder europees veiligheidshekje, toch wat spannend, maar toch genoten we van het uitzicht.
De terugrit naar de haven was minstens zo wild als de heenweg. Onze chauffeur zette er flink vaart achter om op tijd te zijn voor de boot. Dat onze nieren inmiddels ergens in onze voeten zaten, maakte hem niks uit. Gelukkig haalden we het, en de bootrit terug was een stuk relaxter. Deze keer zaten we in een boot met wél voldoende beenruimte. Luxe!
Eenmaal terug in ons appartement waren we volledig gesloopt. Geen zin meer om te koken of de deur uit te gaan, dus we bestelden McDonald’s. De burgers waren prima, de rest… mwah. Maar toen kwam er nog een écht hoogtepunt van deze vakantie: Sinter-Kerst-en-Nieuw! Met champagne, cadeautjes onder de boom en zelfs een aftelmomentje. Daan schoot nog bijna een gat in het plafond met de champagnekurk, maar gelukkig bleef iedereen ongedeerd. Het werd een avond vol gelach, een traan van geluk en de beste wensen.
Morgen doen we lekker rustig aan. Een dagje chillen en bijkomen van alle avonturen, zodat onze ingewanden weer op hun plek kunnen zakken. Want hé, ontspannen hoort ook bij vakantie, toch?
Daan & Jeroen
Reacties
Een reactie posten