Het is zondag en dat betekend dat er een kerkdienst is. Vorige keer vonden we het zo leuk. In Nukutavake. Dat we besloten om hier in Amanu nog een keer te gaan. Deze keer ging Jeroen niet mee, want die vond een keer in ze leven naar een kerk dienst wel genoeg. Ollie, Eva, Son yung en de kinderen om 8 uur naar de kerk.
Deze kerk bleek weer een beetje anders te zijn dan die in Nukutavake. Hij was kleiner en er waren veel minder mensen. Omdat hier ook geen scherm hing om de text mee te lezen om te zingen vroegen we een boekje van een lokale bewoner. Die hielp ons naar de juiste liedjes en zo konden we een beetje mee zingen. Najah zingen je kan het beter bleren noemen.
Aan het eind van de dienst kregen we 4 plakken cake, ranja en chips. We willen wel vaker naar deze kerk ;)
Om 11:30 begon de bbq. De burgermeester had gister een varken geslacht en deze vanochtend onder de grond gebbqt. Deze manier van bbq’n is een traditie in Polynesië. Er waren z’n 30 man op de bbq. Er was van alles teveel om op te noemen.
Ollie en Daan hebben ook wel een record cake/taart eten neer gezet want samen hebben ze 15 plakken/stukken op. Morgen de hele dag maar niet eten dus, want er zijn genoeg calorieën binnen gekomen.
Terug op de boot bleek dat de wind een beetje gedraaid was. Hierdoor stonden er meer golven. Niet comfortabel. We besloten dus naar een andere ankerplek te varen. 1,5 uur zeilden we met 7 knopen gemiddeld over de lagoon. Leuk om even zelf te sturen
Jeroen, Ollie & Daan
Na drieënhalf jaar op zee was daar ineens dat moment: de haven van Zeewolde, de kade vol mensen en het geluid van applaus en gejuich dat over het water rolde. Wat een thuiskomst! Ruim 120 man stonden ons op te wachten; familie, vrienden, buren, bekenden van vroeger en zeilvrienden van onderweg. Er was muziek, vuurwerk, tranen en vooral: heel veel warmte. We hadden het ons niet mooier kunnen wensen. Eerlijk geven we toe dat we wel iets wat overprikkeld waren. We willen iedereen die er was, en iedereen die op afstand heeft meegeleefd, enorm bedanken. Jullie waren er niet alleen bij de aankomst, maar eigenlijk de hele reis door. Via berichtjes, reacties en goede wensen. Soms gelezen op een eilandje midden in de Stille Oceaan, soms onder de skyline van een heuse metropool, maar altijd met veel plezier, omdat het een stukje van thuis mee aan boord bracht. En nu zijn we dus weer écht thuis. Dat klinkt simpel, maar eerlijk is eerlijk: het is best even wennen. Na jaren leven met de wind, ...
Reacties
Een reactie posten