Mountainbiken

 Uitgeput kwamen we boven bij de grote eenzame boom, maar helaas dat was nog niet het hoogste punt. Toch was er weer een stop nodig om even wat te drinken en te eten. Best pittig om zo even naar 511m hoogte te fietsen over de gravel paden. Gelukkig zat het weer mee en bleef de zon het grootste gedeelte van de tijd achter de wolken. Helaas net niet genoeg om Daan niet te veranderen in de standaard verbrande toerist. Een permanent wit t-shirt en goed rode armen/nek. Gelukkig miste het witte horloge niet om zijn pols. 

Na een stop met al een fantastisch uitzicht stegen we weer in het zadel om de laatste meters naar boven te fietsen. Helaas gingen we eerste weer een stuk berg af. De arme beentjes… Daarna waren sommige stukken zelfs zo stijl dat we niet eens konden fietsen. We liepen deze stukken dan met de zware benen en een zere reet. Gelukkig was het hijgen, puffen, kreunen en steunen allemaal de moeite waard. We kwamen aan op een verlaten top met 360 graden zicht op de horizon, naja er stond 1 rij bomen in de weg op de andere vulkaan, dus dat kunnen we eigenlijk niet zeggen zonder een klein beetje te liegen. De highfive’s vlogen om de oren en de telefoons kwamen te voorschijn voor de foto’s. De selfie van ons met het topteken kon natuurlijk niet missen. Met het oog konden we nog net 5 stipjes, de zeilboten in de oceaan zien liggen.

We begonnen deze ochtend na een ontbijt met bananen pannenkoeken. Een lux ontbijt en zelfs met spek en kaas. We spraken af met Jean Piere, Kevin, Ollie, Daan & Jeroen bij de fiets verhuur. We hadden met het huren van de auto al een dealtje gemaakt. Dit hield in 15 euro per mountainbike voor een dag. Erg bizar want dit lukt zelfs in Nederland nog niet voor dat geld. Naja dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk. Tot onze grote verbazing was die 15 euro nog niet goedkoop genoeg. De eigenaar van de verhuur haalde er zomaar nog eens 5 euro af. Een goed begin van een geslaagde dag. 

Het hoogte punt was natuurlijk de afdaling. The need for speed was bij allemaal goed aanwezig. Zo raceden we als een stel malloten de berg af. Gelukkig had iedereen net genoeg zelfcontrole om het echt stijle stuk voorzichtig te doen. Aangekomen op de weg, naja wat hier op Paaseiland doorgaat voor een weg, gingen we pas echt hard. Ruim 3 uren strijden om vanaf de verhuur via de oostzijde de berg op te komen en daarna binnen 25 minuten van het topje naar de verhuur scheuren. Zelfs met een nog een korte stop bij de Moai die volgens sommige mensen naar zee kijken. Niet waar natuurlijk, ze staan bij een oud binnenlands dorp en kijken gewoon in de richting van het dorp. 

Bij de haven namen we afscheid van Jean Pierre en Vara. Die vinden het mooi geweest hier op Rapa Nui, zeker na afgelopen nacht. Dat was namelijk de meest oncomfortabele nacht tot nu toe. Heel veel rollen en stampen. Daarnaast ook nog eens golven die onder de spiegel slaan. tja dat is echt moeilijk slapen. 

Wat we toen nog niet wisten is dat Jean Pierre en Vara een half uur naar vertrek weer terug zouden komen. Hun grootzeil gescheurd. Gelukkig hebben ze een reserve bij zich en die gaat er morgen dan ook op. We zullen ze aan handje helpen mocht dat nodig zijn. 

We sloten de dag af met een chill sessie bij een van de natuurlijke zwembaden aan de rust. Hier zochten we Nele op die daar lekker lag te relaxen. We hadden wat van ons Buy us a Beer geld gebruikt om wat overheerlijke koude gele rakkers mee te nemen. Deze werden met een zeer voldaan gevoel gedronken. Over de rechter schouder de top van de vulkaan en voor ons de boot waarachter de zon langzaam zakte. 

De tocht was al me al 23 km, de zadels waren hard maar het was een heerlijke dag.

Ollie’s Engels Corner

Something that is becoming increasingly clear is that long passages have a strange effect on fitness. Living on a moving boat is certainly tiring. You’re constantly swinging around the boat like a tipsy orangutang, using every limb to stay stable. Cutting a slice of bread on land is normally a simple enough task with minimum energy usage, but at sea it will be a full body activity. With one leg wedged against the sofa, the other leg clinging by a single toe to a cabinet, one full arm involved in keeping the bread in place, and the other hand given the delicate job of wielding the knife without causing injury to boat or crew. Your body is constantly working 24 hours a day. It sounds like a lot of work, and it is. This isn’t even to mention sail changes, trimming sheets, reefing - the sailing part of sailing. With this in mind it’s a wonder we don’t have biceps bursting out of our arms, abs like greek gods, and legs like Ronaldo. But shocking though it might be, we do not look like this. So sailing keeps you fit sure, but in a know-how-to-use-your-weight-and-leverage kind of way, not a Eliud Kipchoge/Arnold Schwarzenegger hybrid kind of way.

One thing that definitely gets left on land is cardio fitness. This was confirmed by today’s adventure: cycling to Terevaka - the highest point on Rapa Nui. In the morning, along with Jean Piere and Kevin, we collected some mountain bikes from town and headed for the hills loaded with Coca-Cola, sandwiches, and fake Oreos (that seem to be filled with toothpaste and icing sugar). Cycling along the road, at a much slower pace than our island tour earlier in the week, meant we could get a better look at all of the little ranch houses, horse fields and vegetable patches that are dotted around Hanga Roa. The land here looks so fertile, it seems strange that it’s not being more exploited for crops or cattle. Then instead of paying crazy prices in the supermarket for imported carrots, we could just go and pluck them out of the ground like the gods of Rapa Nui intended.

Cycling through the green fields it felt like we could have been in Scotland, and as the smooth tarmac disappeared under our humming tires a gentle burn began to ignite in our quads. So far so good, and after a quick snack we diverted off the paved road onto a dirt track in hope of making it up the mountain. Ideally, this gentle burn in our quads would next work its way up to a tickling flame in our legs. This did not happen. Like a dodgy old gas burner, the flame level went from just-about-alight to blazing in seconds, as soon as the incline became mildly challenging. So, with legs roaring and lungs ballooning we continued stage 2 of our Tour-de-Easter, up the volcano.

After a couple of hours, one rain squall, half a getting lost, many toothpaste oreos, 511 meters of ascent and a few thousand calories burnt, we made it to the top of the island. After enjoying the view from the peak - about 359 degrees of unbroken ocean horizon, with 1 degree blocked by an stubborn tree intent that I would not be able to say “360 degree unbroken horizon” - we inhaled the rest of our lunch and began the descent. Now our legs had a chance to rest, and it was time for our hands and nerves to be tested, as we held on for dear life and flew down the mountain. There is an inversely proportional relationship between grip power on your brakes and adrenaline. Maximum grip power = minimum adrenaline. Minimum grip power = maximum adrenaline. This is a fun relationship to explore.

Safely and at very reasonable speeds we made it back to town, ready to swim and beer. We also said goodbye to Jean Piere and Fara as they planned to sail for Pitcairn Island this evening. As we rehydrated with our beers we watched them head out into the sunset, and then turn around and head back again with a torn mainsail. Thankfully the damage is small and they should be under way tomorrow with no problems. Then a quick hello to the dinghy dock turtle and back to the boat for well deserved canned meat and potatoes.

Daan, Ollie & Jeroen