Voordat we omdraaiden hadden we de verstuiver al uit de motor gehaald. Daar zagen we meteen dat een stukje van de koperen bus was weggesmolten. Waarschijnlijk een klein lek dat langzaam groeide, tot het ineens besloot zich volledig te presenteren.
Na alles weer terug gezet te hebben was het enige juiste besluit: omdraaien en naar de grote stad te varen.
In Plymouth aangekomen dus maar geankerd. Ironisch genoeg hebben we daarna nog een paar uur de motor laten draaien, want de accu’s zaten op hun tandvlees. Met nog 5% over en overal low voltage alarmen moesten we wel even stroom draaien, anders had de koelkast de strijd ook opgegeven.
Dezelfde dag nog, tussen het regelen van een ETA-visum (lang leve brexit) en het online inklaren door, zijn we naar de lokale Volvo Penta-man gegaan. Die kwam zoals verwacht met het volgende advies:
“Tja, dat kan alleen goed opgelost worden door de kop eraf te halen en een nieuwe bus in te persen.”
Kosten? Minimaal €460. En dan moest Jeroen zelf de kop demonteren, brengen en weer monteren.
We glimlachten vriendelijk, bedankten voor het advies, en deden wat elke zeiler met te veel tijd en te weinig budget doet: het zelf proberen.
Dus op pad voor koperen ringen. Dat bleek een soort queeste door Plymouth. We werden van winkel naar winkel gestuurd, tot we terechtkwamen bij een ouderwetse schroeven- en boutenwinkel. Daar stond een eigenaar met meer laatjes dan een IKEA-catalogus. Nadat uitlegden wat we zochten, liep hij rechtstreeks naar het juiste bakje. Natuurlijk wist hij precies waar hij die ringetjes had liggen tussen de duizenden bakjes.
Met onze buit in de tas even langs de McDonald’s: een burger voor Jeroen en een ijskoffie voor Daan. Een beetje extra energie na een nachtje doorhalen is geen overbodige luxe. Daarna nog snel boodschappen gedaan en terug naar de boot, waar we beiden na het avondeten volledig instortten. Meer dan twaalf uur slaap later waren we weer een beetje mens.
De volgende dag de zitting van de koperen bus opgeschuurd tot hij weer vlak was. Een koperen ring erop, verstuiver erin, en een paar stevige tikken met de hamer later was het… bijna dicht. Niet perfect, maar goed genoeg om terug naar Zeewolde te komen en dat telt.
Dat moest natuurlijk gevierd worden. Dus fish & chips gehaald bij de tent die zichzelf “de beste van Plymouth” noemt en eerlijk is eerlijk, het was fantastisch. Naja vond vooral Jeroen, Daan kan niet genieten van een ongezonde vette hap. Daarna nog even een biertje bij The Ship en bij The Navy Inn. Geheel nautisch verantwoord dus.
Vandaag een rustdag. De waterlijn schoongemaakt, wat kleine klusjes gedaan, en vooral genoten van de zeilwedstrijden die zich letterlijk om ons heen afspelen. Verschillende klassen razen door de baai terwijl wij vanaf het dek toekijken met een mok koffie.
Morgen weer verder? Misschien. De motor draait, de wind is goed, maar we hebben geen haast. Woensdag moeten we Ollie ergens kunnen ontvangen. Misschien liggen we tot die tijd hier wel?
Nog 400 mijl tot IJmuiden. De motor draait, de wind lijkt ons goedgezind, en we hebben eindelijk weer stroom in de accu’s. Wat kan er nu nog misgaan? (Sssst… zeg het niet te hard.)
Daan & Jeroen
Jullie houden het wel spannend;-)
BeantwoordenVerwijderen