We begonnen de dag goed: met een ontbijt waar een vijfsterrenhotel jaloers op zou zijn (althans, dat vonden we zelf). Gisteren hadden we al strategisch fruit ingeslagen bij de supermarkt, dus nu hoefden we alleen nog maar te doen alsof we een culinaire blog schreven terwijl we het in stukken sneden. Griekse yoghurt, sappig fruit en, niet te vergeten, koffie van dat tentje om de hoek waar ze overheerlijke cappuccino’s serveren die dan wel in lokaal tempo worden bereid. Tot onze grote verrassing verkochten ze daar ook croissantjes. En als je denkt dat we die konden laten liggen, ken je ons duidelijk niet. Het resultaat? Een ontbijttafel die Instagramwaardig was – als we het niet allemaal al hadden opgegeten voordat er een foto kon worden gemaakt.
Om 10 uur stond onze trouwe chauffeur Niet-Frans paraat. Voordat we in zijn comfortabele chaosmobiel konden stappen, moesten we nog wel even de afwas doen. Anders hadden we de rest van de dag een huisje vol mieren die zich in ons fruitparadijs waanden. Na een snelle schoonmaakactie vertrokken we richting de markt van Ubud.
Ah, de markt van Ubud. Stel je een plek voor waar de chaos van een vlooienmarkt, de kleuren van een regenboog en de geuren van een Indonesische keuken samenkomen. Je vindt er alles, van felgekleurde sarongs tot mysterieuze kruiden die misschien magische krachten hebben (of gewoon lekker ruiken). Onze missie? Cadeautjes scoren voor onze epische Sinterkerst-en-Nieuw-traditie. Het budget was 100.000 IDR per persoon, wat neerkomt op zo’n zes euro – perfect om iets kleins, grappigs of volstrekt nutteloos te kopen. Het resultaat? We hebben onderhandeld als echte locals en de tas volgeladen met spullen die we pas écht zullen waarderen als we ze met een glaasje champagne uitpakken.
Thom moest helaas thuisblijven met een gevalletje Bali Belly. Hij is nu officieel de koning van instant noodles en toiletbezoeken. Daarom besloten we onze lunch in het huisje te eten, zodat hij in zijn natuurlijke habitat kon blijven. Het was een praktische zet – én een stuk comfortabeler dan de lage hang banken van het naastgelegen café.
Na de lunch gingen we op weg naar de Ulun Danu Beratan-tempel, een iconisch pareltje op het water. Zonder Thom, helaas, want die moest opnieuw de strijd aangaan met zijn ingewanden. De rit naar de tempel was een avontuur op zich. Stel je voor: smalle bergwegen, duizelingwekkende uitzichten en een verkeerssituatie die ergens tussen een choreografie en een nachtmerrie balanceert. Hoe het hier allemaal goed blijft gaan, blijft een mysterie. Of is te danken aan onze fantastische privé chauffeur Niet-Frans. We hebben het overleefd én genoten.
De tempel zelf? Wauw. Gedeelte van de tempel ligt in het het (krater)Beratan-meer, omringd door mistige bergen en fotogenieke waterlelies. Deze plek is gewijd aan Dewi Danu, de godin van water, meren en rivieren – en blijkbaar ook van perfecte ansichtkaartfoto’s. Jeroen was in een hyperactieve bui en besloot een hele reeks foute selfies te maken. De rest van ons deed ons best om hem te negeren en tegelijkertijd niet in een lachbui uit te barsten. De foto’s zeggen genoeg.
Op de terugweg stopten we nog even bij de supermarkt voor water, yoghurt en Thom’s ultieme comfort food: instant noodles. Bij thuiskomst bleek Daan zich ook niet helemaal lekker te voelen. En zo eindigden we de dag zonder de leeglopende broeders met een kleiner gezelschap bij Restoran Bebek Joni. Gelukkig stelde het eten niet teleur. We genoten van Indonesische klassiekers zoals sate en ayam panggang – en zelfs een pasta, want waarom niet?
Morgen ligt er weer een avontuur in het verschiet: zwemmen in een zwembad tussen de rijstvelden, een rijstterras bewonderen, en een purification ceremony bij de Taman Beji Griya Waterfall. Als we er niet als herboren uitkomen, doen we iets verkeerd. Hopelijk is iedereen voldoende opgeknapt.
Daan & Jeroen
Die foto’s HILARISCH 🤣
BeantwoordenVerwijderen🤩
BeantwoordenVerwijderen