Doorgaan naar hoofdcontent

terug naar beneden

Het was een bijzonder koude nacht op 1400 meter in het hutje Fare Mato. Per honderd meter omhoog gaat er een graad Celsius vanaf. Hierdoor lag de nacht temperatuur onder de 10 graden!! Brrr

Het plan was dat we vroeg aan onze tocht naar beneden zouden beginnen. Stefanie moest namelijk ook nog werken. Het originele plan was dus ontbijten in het donker en dan met het eerste licht naar beneden lopen.
Dit viel geheel in het water door de stevige buien en indrukwekkende klappen wind gedurende de nacht. Jeroen was als eerste zijn bed uit om 06:15. het eerste licht was al daar, maar ging gepaard met regen en wind.
De puppy moest uit en de rest wilde nog wel even slapen. Ik gaf ze groot gelijk want dit waren geen condities om naar beneden te lopen.

Pas 3 uur later, om 9 uur hadden we het ontbijt naar binnen gewerkt, de hut opgeruimd en onze tassen gepakt. De wind was gaan liggen maar het miezerde nog steeds. De voorspelde droge ochtend was ver te zoeken, de middag zou veel regen hebben. Er zat dus niks anders op dan voorzichtig naar beneden lopen. Stefanie had alle hoop op het bijwonen van haar laatste werkdag opgegeven. Zodoende hadden we alle tijd om rustig naar beneden te lopen.

Het viel gelukkig mee, er zijn een paar kleine val partijen geweest maar iedereen is op de berg gebleven. Halverwege de tocht naar beneden kwamen we uit de wolken en begon het zonnetje zelfs te schijnen.

Tussen 1 en 2 uur in de middag kwamen we aan bij het restaurant Belvedère. Hier besloten we onze tocht natuurlijk te vieren met een biertje of meer. De keuken zat helaas dicht toen we besloten om wat te eten. Hierdoor zat er niks anders op om met het laatste beetje daglicht aan de laatste 600 meter naar beneden te beginnen.

De voeten en benen deden zeer, een een uurtje was het pikke donker en iedereen had honger als een paard. Aan ons hike schema kan nog wel iets verbeter worden. We hadden wel weer mazzel dat we het laatste stukje achter in een pickup konden springen. De dames die reden zetten ons af bij de auto van Stefanie.
De grote vraag was nu waar we zouden eten. Ada stelde voor om 1 van de foodtrucks te proberen.

Zo aten moe maar zeker voldaan heerlijk friet met spareribs en rauwe vis in zeewater. Een mooie manier om dit avontuur af te sluiten.

Vannacht om 04:30 land Justin. Gelukkig weet hij waar de boot ligt en rijden er taxi's. Wij hebben besloten hem niet op te halen, dat doen we ons zelf maar niet aan. Het was namelijk al weer middernacht toen de boot was opgeruimd en we konden gaan slapen.
Jeroen vangt Justin op bij point Venus. We hopen stiekem dat de vlucht een beetje vertraagd. We kunnen de uurtjes slaap wel gebruiken.

Morgen doen we een soort van afscheidsparty dinner voor Stefanie. Die vliegt namelijk maandag weer richting huis. Dit zou vast wel weer uit de hand lopen…

Daan, Ollie & Jeroen

Reacties

Populaire posts van deze blog

Thuis. Echt thuis...

Na drieënhalf jaar op zee was daar ineens dat moment: de haven van Zeewolde, de kade vol mensen en het geluid van applaus en gejuich dat over het water rolde. Wat een thuiskomst! Ruim 120 man stonden ons op te wachten; familie, vrienden, buren, bekenden van vroeger en zeilvrienden van onderweg. Er was muziek, vuurwerk, tranen en vooral: heel veel warmte. We hadden het ons niet mooier kunnen wensen. Eerlijk geven we toe dat we wel iets wat overprikkeld waren.  We willen iedereen die er was, en iedereen die op afstand heeft meegeleefd, enorm bedanken. Jullie waren er niet alleen bij de aankomst, maar eigenlijk de hele reis door. Via berichtjes, reacties en goede wensen. Soms gelezen op een eilandje midden in de Stille Oceaan, soms onder de skyline van een heuse metropool, maar altijd met veel plezier, omdat het een stukje van thuis mee aan boord bracht. En nu zijn we dus weer écht thuis. Dat klinkt simpel, maar eerlijk is eerlijk: het is best even wennen. Na jaren leven met de wind, ...

Challenger komt thuis!

  Na ruim 36.000 zeemijlen, 22 landen en een volledige rondje om de wereld, zeilt  Challenger  op zaterdag 25 oktober rond 14:00 uur Zeewolde weer binnen.  Wat ooit een plan was is nu een onvergetelijke ervaring. Drie jaar lang hebben we genoten, oceanen overgestoken, stormen uitgezeten, nieuwe vrienden gemaakt, onderdelen in de vreemdste uithoeken van de wereld opgescharreld en ontdekt dat er altijd nóg een schroefje los kan zitten. En nu… varen we de laatste mijlen naar huis. ⚓️ Het voelt dubbel: blij dat we bijna zijn, maar ook een beetje melancholisch dat dit hoofdstuk van onze wereldreis bijna voorbij is. Wees welkom en kom naar de haven van Zeewolde om ons welkom te heten, een hand te geven of gewoon even te zwaaien terwijl  Challenger  haar laatste meters van de wereldreis zeilt. 🗓 zaterdag 25 oktober 🕑 Rond 14:00 uur 📍 aanloophaven Zeewolde Een extra groot dankjewel aan iedereen die deze reis mogelijk maakte: Aan de mensen die onderdelen opstuurd...

Boot weer klaar om te zeilen & een boot tour

Het zeil zat weer op de giek, de latten erin, de reeflijnen vast en zo was dit klusje ook weer gedaan. Even hijsen zat er niet in. Hier was te veel wind voor.  In de supermarkt kochten we ons verse fruit en groenten. Daarnaast nog wat kleine aanvullingen voor de borrelplak en wat brood.  Na de lunch stond de ontdekking van red island op het programma. Annelies had hier namelijk meerdere bootjes die kant op zien gaan en zo waren we best nieuwsgierig wat hier te beleven is. We besloten dit pas einde middag te doen omdat het echt veel te warm was. Zo vlogen we einde middag in onze oude dinghy naar het eiland. Hier kwamen we helaas tot de conclusie dat landen met onze dinghy niet kon. Overal rotsen en door de mangrove misschien ook wel krokodillen. Zo bleven we lekker in het bootje en deden we onze tour vanuit het bootje. Zonder inspanning van deze bijzondere natuur genieten.. eigenlijk win win dus.  Het bijzonderste waren de giga termiet hopen voor de rest leek het eiland ni...