Doorgaan naar hoofdcontent

terug naar beneden

Het was een bijzonder koude nacht op 1400 meter in het hutje Fare Mato. Per honderd meter omhoog gaat er een graad Celsius vanaf. Hierdoor lag de nacht temperatuur onder de 10 graden!! Brrr

Het plan was dat we vroeg aan onze tocht naar beneden zouden beginnen. Stefanie moest namelijk ook nog werken. Het originele plan was dus ontbijten in het donker en dan met het eerste licht naar beneden lopen.
Dit viel geheel in het water door de stevige buien en indrukwekkende klappen wind gedurende de nacht. Jeroen was als eerste zijn bed uit om 06:15. het eerste licht was al daar, maar ging gepaard met regen en wind.
De puppy moest uit en de rest wilde nog wel even slapen. Ik gaf ze groot gelijk want dit waren geen condities om naar beneden te lopen.

Pas 3 uur later, om 9 uur hadden we het ontbijt naar binnen gewerkt, de hut opgeruimd en onze tassen gepakt. De wind was gaan liggen maar het miezerde nog steeds. De voorspelde droge ochtend was ver te zoeken, de middag zou veel regen hebben. Er zat dus niks anders op dan voorzichtig naar beneden lopen. Stefanie had alle hoop op het bijwonen van haar laatste werkdag opgegeven. Zodoende hadden we alle tijd om rustig naar beneden te lopen.

Het viel gelukkig mee, er zijn een paar kleine val partijen geweest maar iedereen is op de berg gebleven. Halverwege de tocht naar beneden kwamen we uit de wolken en begon het zonnetje zelfs te schijnen.

Tussen 1 en 2 uur in de middag kwamen we aan bij het restaurant Belvedère. Hier besloten we onze tocht natuurlijk te vieren met een biertje of meer. De keuken zat helaas dicht toen we besloten om wat te eten. Hierdoor zat er niks anders op om met het laatste beetje daglicht aan de laatste 600 meter naar beneden te beginnen.

De voeten en benen deden zeer, een een uurtje was het pikke donker en iedereen had honger als een paard. Aan ons hike schema kan nog wel iets verbeter worden. We hadden wel weer mazzel dat we het laatste stukje achter in een pickup konden springen. De dames die reden zetten ons af bij de auto van Stefanie.
De grote vraag was nu waar we zouden eten. Ada stelde voor om 1 van de foodtrucks te proberen.

Zo aten moe maar zeker voldaan heerlijk friet met spareribs en rauwe vis in zeewater. Een mooie manier om dit avontuur af te sluiten.

Vannacht om 04:30 land Justin. Gelukkig weet hij waar de boot ligt en rijden er taxi's. Wij hebben besloten hem niet op te halen, dat doen we ons zelf maar niet aan. Het was namelijk al weer middernacht toen de boot was opgeruimd en we konden gaan slapen.
Jeroen vangt Justin op bij point Venus. We hopen stiekem dat de vlucht een beetje vertraagd. We kunnen de uurtjes slaap wel gebruiken.

Morgen doen we een soort van afscheidsparty dinner voor Stefanie. Die vliegt namelijk maandag weer richting huis. Dit zou vast wel weer uit de hand lopen…

Daan, Ollie & Jeroen

Reacties

Populaire posts van deze blog

Orkaan op komst!

We liggen nog steeds voor anker bij Terceira, terwijl Gabrielle inmiddels is uitgegroeid tot een heuse orkaan. Volgens het lokale nieuws haalt ze nu categorie 4, maar tegen de tijd dat ze hier in de nacht van donderdag op vrijdag langskomt, zou ze hopelijk afgezwakt zijn naar categorie 1. Dat klinkt iets wat geruststellend, maar omdat de orkaan nog een paar dagen weg is kan er veel veranderen. Voorlopig voorspellen ze nog steeds windstoten van zo’n 130 tot 150 km/u en golven tot tien meter. Niet bepaald het soort weer waarbij je gezellig buiten een kopje koffie drinkt. Het grote voordeel is dat deze baai aan de goede, beschutte kant van het eiland ligt. Iets minder is dat de marina helaas geen optie is. Hier wordt momenteel al druk gewerkt om meerdere boten te verplaatsen. De steigers zijn er niet al te best aan toe en zo hoopt de havenmeester op zo min mogelijk schade. Mooi balen dus. Er liggen eigenlijk twee keuzes voor ons. We kunnen ankeren aan de andere kant van de baai. Dat gaat ...

Zinken

Langzaam maar zeker zinkt elke boot, het is alleen de vraag hoe lang het duurt. Gelukkig is dit met een beetje onderhoud prima te voorkomen of in een meer stressvolle situatie verricht een zeeman met een emmer wonderen. Zoals jullie weten was het de afgelopen dagen nogal onstuimig. Het is nu relatief rustig en dat hebben we nodig na alle klappen die we hebben gemaakt. Alleen al die duizenden liters water die over de boot zijn gegooid hebben zich helaas toch op sommige plekken naar binnen weten te werken. Dus ja, we waren zinkende. Geen stress er werden hier geen wonderen verricht door een zeemanen met een emmers. Zo veel was het gelukkig niet. Er lag ongeveer een liter of 30 in de boot. Dit had zich mooi verzameld in de bilges. Dat was het probleem niet. Met een spons en een emmer is dat zo weer opgelost. De grote vraag was waar is het naar binnen gekomen? Het grote luik voorop de boot heeft het iets gelekt maar de bakskist bakboord achterop is de grote boosdoener. Hierdoor is het ...

Week 1 oversteek Sint Helena naar de Azoren

Deze week staat tussen onze meeste spectaculaire weken uit ons leven. Niet dus…. Er is niet veel gebeurd, maar toch hebben we een hoogtepunt en twee dieptepunten. Laten we met het mindere beginnen om daarna goed af te sluiten. Schavielen dat is een van de grote boosdoeners van het lange afstand varen. Als je een paar uurtjes gaat varen in Nederland kunnen lijnen ook schavielen, maar tijdens z'n lange tocht is het veel extremer. Op Zaterdag ochtend 16/08 rond de klok van 7 zat Jeroen heerlijk buiten een kopje koffie te drinken, totdat die een grote knal hoorde. We vaarde op dit moment met de genua 3 uitgeboomd aan bakbaard, genua 1 uitgeboomd aan stuurboord vliegend gehesen en met het derde rif in het groot zeil tegen het rollen. Genua 1 hadden we vliegend gehesen. Dat betekend dat die niet in de track van het rolreef systeem zit, daar zat de genua 3 in. Doordat het zeil niet in de track zit, beweegt het een stuk meer dan normaal en dat resulteerde in een grote knal en een zeil in h...