Een klim van 1400 meter. De eerste 600 meter over de weg naar het restaurant Belvedère toe. Een exclusief restaurant met zwembad waar je een gigantisch mooi uitzicht heb. Vanaf daar begint de hike pas echt en is het nog zo uur of 3 naar het eerste hutje(REFUGE Fare Mato).
De hike gaat nog verder, maar het word afgeraden om dit met een zware tas te doen en al helmaal niet als het nat is of heeft geregend. Laat er nou net regen zijn geweest en regen komen, dus wij houden het bij het eerste hutje. Op een respectabele 1400 meter ipv de top op 2066 meter.
Als echte toeristen begonnen net voor het heetst van de dag aan de tocht naar boven toe. We hadden hier een uitstekende reden voor. 1… we moesten alle spullen nog pakken en 2… Stefanie moest 's morgens nog werken. Dus om 11 uur stonden we met zijn alle klaar om naar boven te lopen. Wel op zijn Frans met Stokbroden, wijn, kaasjes, olijven, tonijn salade, nootjes, chips, zoute stokjes, Pesto Cream pasta, een fles rum en een fles rumpush, owja en vergeet de harde worst en de geblikte sardientjes en makreel niet…
Misschien wel iets te zwaar bepakt. Maar zo konden we onderweg wel lekker smikkelen.
Hiernaast had iedereen ook nog slaap spullen en warme kleding in zijn tas. Owja en vergeet de 2 a 3 liter water per persoon niet. In de meeste gevallen gewoon zoet kraan water of flessen uit de supermarkt. Behalve bij Daan die had het voor elkaar gekregen om met zijn slaap dronken kop 3 liter zeewater mee te nemen de berg op.
Zelfs toen hij hier na een uur achter kwam was dit nog niet de reden om dit leeg te gooien. Op dat idee bracht Ollie hem na een half uur toen ze van tas ruilde.
Om tien voor half 2 waren we bij het uitkijk punt vlak voor de Belvedère. Ada had de missie om water te regelen bij het gesloten restaurant. Deze ging helaas pas om 17:00 open. Na een goed kwartiertje kwam Ada terug met geweldig nieuws. We mochten onze eigen lunch nuttigen in het restaurant zolang we maar wat te drinken bestelden en het vullen van ons water was ook geen probleem. Wat een Luxe!! Zo gast vrij restaurant kom je maar zelden tegen.
Dus mocht je ooit op Tahiti komen, ga even lang het restaurant Belvedère. Een hele bijzondere plek, met een gigantisch mooi uitzicht en heerlijk eten.
Het was nog 3 uur omhoog lopen, dit hield in dat we om 1500 echt in de benen moesten. Er waren wat biertjes gedronken en iedereen had lekker gegeten. Zo konden we vol energie weer naar boven toe lopen.
We werden onderweg getrakteerd op gigantisch mooie vergezichten. De puppy heeft zichzelf een paar keer van de berg proberen te gooien maar dat is niet gelukt. Stefanie had het erg zwaar totdat ze haar berg versnelling had gevonden.
Zo kwamen we net in het donker boven aan in het hutje. Het was een bijzonder mooi laatste half uurtje met de ondergaande zon. We hadden graag overal langer stil gestaan maar we hadden geen idee hoe ver het hutje nog was.
Gelukkig viel alles perfect op zijn plaats. In de hut werden de slaap plekken geregeld en daarna kwamen alle lekkere dingen op tafel. Dus rum en wijn verdwenen zomaar samen met alle andere lekkere dingen. Het was het zeker waard om dit allemaal mee naar boven te sjouwen.
Na een gezellig avond was het tijd om wat te slapen. De prioriteit bij de meeste van ons lag niet echt bij warme dingen meenemen. Dus iedereen behalve Ollie had het koud… Daan won hier ook weer, die had zijn deken nog op de boot laten liggen. Gelukkig was Stefanie zo lief om alles wat hem maar een beetje warm kon houden, boven op hem te leggen.
Gedurende de nacht kwam het met bakken uit de hemel en stormde het buiten. we waren blij dat we binnen lagen maar wat heeft dit voor morgen te betekenen?
Daan, Ollie en Jeroen
Reacties
Een reactie posten